آشویتس

آدم ها یک مرتبه نمیمیرند. آنها به تدریج، خرد، تنها، دلشکسته میشوند و آخر سر هم چشمهایشان را برای ابد روی هم میگذارند. 

درست یک لحظه است. یک لحظه که آدم دیگر در دل هیچ کسی جای ندارد، و دقیقا همان لحظه شروع تدریجی مرگ است.

هربار با خودم فکر میکنم، انسانهایی بودند که تمام زندگی شان در زنجیر بود. تمام روزهایشان اسیر بودند و دیگران را به همان شیوه که خودشان اسیر بودند، به اسارت کشاندند. گذاشتند تا در دل هیچ کسی نروند و باعث مرگ تدریجی شان شدند.

مجازات این آدم ها چیست؟ اینها یک فاتل ساده اند؟

مجازات اینها همان کاریست که با دیگران کرده اند؛

باید از دل بروند.