برباد رفته ها

وقتی بچه بودیم، دوره زمونه ی بهتری بود. زیاد بارون و برف میبارید. توی پاییز و زمستون مامان ازین سر هال به اون سر طناب میبست و لباسایی که شسته بود رو تو خونه پهن میکرد تا خشک بشن. من عاشق این بند رختها بودم. کنار بخاری گازی دفتر مشقهامو ولو میکردم، درست زیر پر و پاچه و آستینای لباسای شسته شده. یادمه همیشه سرما میخوردیم و همیشه روی بخاری قابلمه شلغم بود. من از شلغم متنفر بودم. بابام می گفت، یا آمپول یا شلغم. طبیعتا شلغم گزینه بهتری بود. همون روزا بود که مجله دویچلند که هر سه ماه یبار با پست میرسید برامون، با یه کادو همراه بود. یه پوستر بزرگ از دیوار فروریخته برلین. دختر و پسرهای موطلایی که داشتن همدیگه رو بغل میکردن و دیوار نیمه خراب. افسرهایی که وایساده بودن و داشتن به بوسه ها با حسرت نگاه میکردن. پوستر رو چسبوندیم به دیوار. بشقاب لیمو شیرین های قاچ شده جلومون میذاشتیم و با خواهرم ساعتها زل میزدیم به پوستر. یادمه برای هر کدوم از آدما یه داستان ساخته بودیم. اون موقع در حقیقت فقط ما میدونستیم که دیگه کشور آلمان دو تا نیست و یکی شده. اما از یه چیز مهم تر هیچ کسی برای ما چیزی نگفت؛ از بین رفتن دیوارهای خفقان، رسیدن به آزادی های مدنی، بالا رفتن شان انسانها و اتحاد اونها.

همان روزها دنیا بالقوه این استعداد رو داشت که نظامهای توتالیتر را کنار بزنه. وقتی یک پیروزی برای انسانها در جهت اعتلای انسانیت پیش میاد، حتی اگر توی یک نقطه کوچیک از دنیا باشه، میتونه به بقیه دنیا سرایت کنه. 

من و خواهرم داستانهامون رو از فروپاشی دیوار برلین ساختیم. برای ما فروپاشی معنای عشق داشت. این پیام پوستر بود. مامان و بابا، کماکان حرفی نزدند. 

چند وقت بعد دوباره دویچلند از راه رسید. با یه کادوی دیگه. یه پوستر بزرگ رنگی از تیم ملی آلمان که قهرمان جام جهانی شده بود. من عاشق آندریاس مولر شده بودم. پوستر رو چسبوندیم کنار پوستر فروپاشی. باز هم من و خواهرم  ساعتها وقت صرف کردیم و برای تک تک بازیکنا داستان ساختیم. هرکی میومد خونه مون میبردیمش توی اتاقمون و پوسترها رو نشونش میدادیم. 

یه مدت کوتاه، جای پوسترا خوب بود و امن و امان. اما عید که شد ، مامان همه رو از دیوار به بهونه خونه تکونی کند و تیم ملی آلمان و فروپاشی دیوار برلین روونه سطل آشغال شدن.