سرگیجه، فراموشی، حقیقت

هر انسانی جهنم خودش را دارد و هر کسی در جهنمش بدبخت ترین موجود دنیاست.

ما انسانها همیش سوخته و ساخته ایم. انقدر سوخته ایم که نمیدانیم که بودیم و انقدر ساخته ایم که 

خبر نداریم چه شده ایم.

انسان در رنج آفریده شده است و زندگی عادلانه نیست.

اینها حقایقی هستند که تلخکامی و جهنم بشر را پررنگ تر میکنند. به انسان هر بار یادآوری میکنند که چه موجود

حقیر و ناتوانی ست و او را در دام زندگی می اندازند.

بشر از ترس آگاهی از سرنوشت احمقانه اش (اگر نخواهم آنرا پوچ بنامم) لبخند میزند، امیدوار میشود،

عشق می ورزد، کار میکند و چرخ این غفلت را تا دم مرگ با هر جان کندنی جلو میبرد. 

بشر خود را در تاروپود انتظار، عرفان، آزادی و آزاد اندیشی، علم، ثروت اندوزی گم میکند. فقط به دلیل ترس از

اینکه بداند، هرچند در دل میداند، چه پوچ است و پوک و بی معنا.